استفاده کمتر از تربیت کلامی در تربیت فرزندان

مانند این که والدین با آن چه می گویند ،خود عامل باشند و با عمل خویش به فرزندان الگو بدهند، یا اینکه با نگاه ها ،حرکات ،لبخندها ،اخم ها ،صحنه سازی ها و رفتارهای گوناگون خود، رفتار شایسته را به فرزندان خویش نشان داده و یا اینکه در برابر رفتار ناشایست آن، از خود واکنش مناسب نشان بدهند .

به جای اینکه به طور مستقیم و رسمی در مقابل فرزندتان نشسته و به او توصیه کنید و تذکر بدهید، به جای اینکه به او بگویید دروغ بد است ،اذیت کردن بد است، تنبلی خوب نیست و ۰۰۰ و سپس توضیح دهید که اینها چه آثار و تبعات بدی به دنبال دارد ،بهتر است اینها را در سیر عادی زندگی روزمره به آنان منتقل کنید.

 توصیه های رسمی و مستقیم ،تاثیر قابل توجه بر فرزند ندارد. در حالی که اگر در مسیر عادی زندگی به همان تذکر ها و توصیه هایی که می خواهید بکنید، خودتان عمل و نیز در سر بزنگاه و به موقع نکات تربیتی را یادآوری کنید ،تاثیر بیشتری بر فرزندتان می گذارد و بهتر می پذیرد.

 فرزندان از رفتارهای والدین در صحنه های عادی و واکنش هایی که در برابر حوادث و وقایع از خود نشان می دهند، بیشتر تاثیر می پذیرد، تا آنچه که والدین به صورت رسمی و در نشسته کاملاً جدی با آنان توصیه می کنند .مثلاً وقتی که تلفن زنگ می زند و پدر می‌گوید اگر مرا خواستند، بگویید نیست یا مادر می‌گوید اگر فلان همسایه بود ،بگویید مادرمان در خانه نیست، فرزندان ناخودآگاه دروغگویی را آموزش می بینند و توصیه ها و تذکر هایی که والدین در جلسات رسمی و رو در رو به آنان گفته اند یامی گویند، بی تاثیرمیشود .

یا وقتی که فرزندان مشاهده می‌کنند پدرشان در حین رانندگی در تقاطعی، حاضر نیست به هیچ اتومبیلی راه دهد و فقط به فکر خودش است ، هرگز درس گذشت، ایثار ،خدمت و نیکی به دیگران را که پدرش به صورت رسمی به آموزش داده است- به جان و دل نمی گیرد. یا هنگامی که مادریا پدر بر سر موضوع کم اهمیت کسی را به باد فحش و ناسزا می گیرند. هرگز توصیه‌های رسمی آنان ، در فضای آرام به فرزندش مبنی بر پرهیز از بد زبانی و فحاشی، تاثیر لازم را بر جای نمی گذارد.

انتهای پیام/ سهیلا صلاحی مترجم و نویسنده